Milan Konjović je bio član Vojvođanske akademije nauka i umetnosti u Novom Sadu, dopisni član Jugoslavenske akademije nauka i umetnosti u Zagrebu (od 1986) i član Srpske akademije nauka i umetnosti u Beogradu. Dobitnik je nagrade AVNOJ 1988. godine...
Milan Konjović (1898 — 1993) je bio istaknuti srpski slikar 20. veka. Studirao je u Pragu i Beču, a živeo u Parizu od 1924. do 1932. Svojim opusom od 6.000 radova pripada vrhu srpske likovne umetnosti, uz afirmaciju svoga osobenog stila strasnog koloriste ekspresionističkog temperamenta. Kritičari su ga ponekad nazivali „poslednji fovista“
U bogatoj literaturi o Milanu Konjoviću postoji jedna zanimljiva teza o njemu kao “slikaru jednog veka”. Ta metaforička definicija je zasnovana na činjenici da je veliki umetnik svojim dugim životom prekrio period od kraja 19-tog, do poslednje decenije dvadesetog stoleća, te da je njegova umetnost trajala čitavih sedam decenija.
U velikom monografskom Catalogue Raisonné iz 2010. godine, Irma Lang, dugogodišnja direktorica Galerije “Milan Konjović” u Somboru, zapaža da su najranije Konjovićeve slike naslikane još u umetnikovoj ranoj mladosti tokom 1912-te, a da je na na slikama iz 1913. godine, već primetan uticaj mađarskog pejzažiste Lasla Pal (Páal László, 1846-1879), na čije se slikarstvo mladi slikar očigledno ugledao. Mladi Konjović je, potpuno samosvesno, insistirao na vlastitom slikarskom obrazovanju. Njegov autodidaktski period se okončava kratkotrajnim pohađanjem Slobodne škole crtanja u Budimpešti, 1916. godine, koju je vodio Karolj Reti (Réthy Károly, 1884-1921) ugledni mađarski slikar i profesor na budimpeštanskoj Akademiji, od koga dobija prve stručne pedagoške poduke. U glavni grad Ugarske mladi Konjović je iz Sombora dospeo odmah nakon završene mature. Posle tog kratkotrajnog naukovanja kod Retija, kao pitomac Vojne škole, on veoma brzo dospeva na frontovske linije Velikog rata, od Bukovine u današnjoj Ukrajini do područja reke Pijave u severnoj Italiji. Posle dvogodišnje ratne epizode (1916-1918), neposredno po okončanju rata odlazi u Prag (1919), zatim kratkotrajno boravi u Beču 1921, potom je ponovo u Pragu, odakle odlazi u Pariz (1924) gde se zadržava sve do 1932. godine, kada se konačno vraća u zavičajni Sombor.
Tokom tog dvanaestogodišnjeg boravka u evropskim umetničkim centrima Konjović je sve vreme posvećen disciplinovanom i prilježnom studiranju slikarstva. Njegovo učenje je burno i zanimljivo. Konjović se edukuje u različitim sredinama i umetničkim ambijentima. Pored pomenute budimpeštanske epizode u Retijevoj školi crtanja (1916), pohađao je Akademija likovnih umetnosti u Pragu (1919-1920), boravio je u ateljeu praškog slikara Jana Zrzavog (1920), u Privatnoj školi Fröhlich u Beču (1921), na Acadèmie de la Grande Chaummière te u Školi Andre Lota u Parizu (1924). No, ni u jednoj od nabrojanih škola Konjović se nije dugo zadržao, jer njegov talenat i njegove stvaralačke ambicije nisu trpele okoštale školske programe i profesorske metodologije. Zapravo, najznačajniji specifikum preludijskog perioda Konjovićeve umetnosti jeste - uporedni proces obrazovanja i stvaranja. U tom procesu on je postupno sazrevao i izgrađivao vlastiti umetnički stav i stil koji je, već sredinom dvadesetih veoma zapažen na izložbama pariskih salona i uvažavan u tekstovima uglednih pariskih kritičara (Raymond Regamey, Waldemar Georges, Morice Raynal i drugih) koji odreda potvrđuju njegovu slikarsku zrelost. Zapravo, Milan Konjović je u Parizu, postupno i logično, dospeo do jasnog slikarskog stava u kojem se, bez obzira na motiv i temu, slika uspostavlja kao čvrsta pikturalna struktura oslonjena na primarno dejstvo autentičnih likovnih elemenata. Takvog koncepta slike, koji je ustanovio sredinom i krajem dvadesetih godina prošlog veka, Konjović se čvrsto držao tokom čitavog potonjeg stvaralačkog delovanja. To je njegovom slikarstvu obezbedilo konstantni utisak modernosti i modernističke vitalnosti, održavajući ga decenijama u vršnim pozicijama jugoslovenske slikarske umetnosti.
To svoje naglašeno prisustvo u aktuelnostima našeg slikarstva Milan Konjović započinje svojim nevelikim kubističkim opusom. U knjizi Srpsko slikarstvo XX veka, Miodrag Protić piše da je upravo kubizam označio možda i najrevolucionarniju promenu shvatanja slike u ukupnom našem slikarstvu, smatrajući pri tom, da upravo “Konjovićeva dela kao što su Siva mrtva priroda i Kubistička mrtva priroda označavaju, sa Šumanovićevim i Radovićevim delima, najveći stepen geometrijske transpozicije”. Posle tog kratkog kubističkog ekskursa Milan Konjović će, tragajući za vlastitim stilom i izrazom dospeti do – ekspresionizma; do jednog specifičnog slikarstva koje će istovremeno odražavati umetnikovu personalnu ekspresivnost ali i svu napetost sveta u vremenu još uvek nezaboravljenih trauma iz proteklog Velikog rata, kao i tenziju nadolazeće nove ratne katastrofe koja se itekako približavala u Evropi tokom kriznih tridesetih godina prošlog veka.
Izvor: http://konjovic.rs
No comments
Post a Comment